Het leven van een coach op (eenzame) hoogte

Imelda

En ik heb het weer overleefd. Een aantal weken met een stel hardlopers in een Amerikaans huis in de ijle lucht. In de plaats Flagstaff in de schaduw van Humphreys Peak en Mount Elden hebben we ons met een hoogtestage voorbereid op het WK in Eugene en het EK in München. En die lopers…….het is gewoon vreemd volk. Maar ja, je past je aan in dienst van de prestaties. Ik vind mezelf immers een topsportcoach. Dus ik heb alle rare trekjes van die dravers weer voor lief genomen. Zoals een paar maal per dag m’n nek breken over hardloopschoenen die werkelijk overal rondslingeren. Onvoorstelbaar wat ze allemaal aan schoeisel meegesleept hebben. Voor de ouderen onder ons die haar wellicht nog wel kennen: Imelda Marcos was er niks bij. Ken je haar niet, kijk dan op internet even naar de zoektermen ‘Imelda” en “schoenen” en je weet wat ik bedoel.

Koelkast ellende

Een ander aspect waarbij ik me moest schikken was de ruimte in de koelkast die volledig door die gasten ingenomen was. Ik kon m’n potje jam eigenlijk niet kwijt. En het was nog wel zo’n echte authentieke Amerikaanse oversized koelkast. Het is echt bizar hoe dat ding was volgestouwd met voedsel. Ik zag ze ook de hele dag wel ergens op lopen kauwen. Koeien zijn mijn favoriete dieren (what’s in a familyname), maar net als Imelda vallen ook zij in het niet bij die lopers als het om het aantal maalbewegingen van de kaken gaat. 

Chillmodus

En dan was er een lekkere grote loungebank in de woonkamer. Maar die werd volledig in beslag genomen door de compryrecovery. Een apparaat dat het herstel bevordert en aan ons beschikbaar is gesteld door onze partner Herzog Medical. Het is nog het beste te beschrijven als 2 enorme lieslaarzen die opgepompt kunnen worden in verschillende compartimenten. Als ze niet aan het trainen waren, dan lagen ze wel languit op de bank in dat ding te chillen. Uiteraard met een grote bak yoghurt op de borst. Met een beetje geluk kon ik nog een harde keukenstoel bemachtigen. Enig comfort als coach moet je je wel ontzeggen.

Voor de rest werd mijn dagritme volledig geterroriseerd door de atleten. Wilde ik zelf iets leuks doen (bijvoorbeeld een stukje fietsen), dan moest ik dat zorgvuldig plannen. Om 9 of 10 uur (afhankelijk van het type training) was hun ochtendsessie, om 16 uur de middagsessie. En tussendoor  en na afloop aten ze (uiteraard), sliepen ze of bezetten de bank. En lagen ze niet in de compry dan lagen ze wel te instagrammen of te streamen. Met als gevolg dat het hele internet overbelast was en ik mijn trainingsprogramma’s amper geüpload kreeg.

Op naar het WK in Eugene

Het was dus afzien voor me. Ik kijk dan ook uit naar een eenvoudig verblijf op de campus van Eugene de komende week. Daar staan geen bijzondere trainingen meer op het programma. Dan is mijn dagindeling wat rustiger en overzichtelijker.  Het eten staat al klaar in buffetvorm. Ik hoef me niet meer een weg te banen door een overvolle koelkast om dat terug te vinden. En ik begeleid de atleten alleen een paar keer (ik hoop zo vaak mogelijk) naar het stadion voor een wedstrijdje. En dan is het gewoon een kwestie van de rust zelve blijven en af en toe een begrijpende blik of aai over de bol als de spanning wat te hoog oploopt. En voor de rest alleen maar wachten totdat ze hun ding gedaan hebben. Ja, het vak van coach heeft ook zo z’n makkelijke kanten.