Dit is ‘m dan, met recht een foto uit de oude doos. Genomen met zo’n plastic wegwerpcameraatje. Dus de kwaliteit van de afbeelding is, na ook nog eens ingescand te zijn, belabberd. Maar het is een foto die ik zelf nooit zou wegwerpen. Want ik ben daarop vereeuwigd met mijn idool en naamgenote: Grete Waitz. Ik heb er al over geschreven op mijn introductiepagina. Die vage ‘vlek’ links, die er een beetje ongemakkelijk bij staat, dat is deze Grete.
WK Cross
De foto is genomen tijdens het WK cross In Amorebieta, gelegen in Spaans Baskenland. In een tijdvak waarin de ETA (Baskische afscheidingsbeweging) fel streed voor onafhankelijkheid. En de ETA deed dat vooral op een gewelddadige manier. Dat het allemaal niet zo veilig was, daar stond je als sporter niet bij stil. Tijdens een ochtendduuloopje lag er een man dood op straat. En op de wedstrijddag moest de bus met de mannenploeg een omleidingsroute volgen. Langs de weg, waar wij met de vrouwen net een half uur eerder overheen waren gereden, stond een auto met een bom geparkeerd. Er was althans een bommelding gemaakt. Uiteindelijk is er niks gebeurd, maar de mannen kwamen wel pas pal voor de start bij de wedstrijd aan. En ze konden naar hun warming-up wel fluiten. En ik? Ik maakte mij niet druk en kreeg het allemaal niet zo mee.
Grete Waitz
De enige consternatie die er wat mij betreft was, bestond uit Grete Waitz die opeens opdoemde op dat WK als begeleidster van de Noorse ploeg. En toen deed ik iets wat ik, als uitermate verlegen persoon destijds, nog nooit gedaan had. Ik vroeg of ik met haar op de foto mocht. Zij was het die het vuurtje voor de cross in mij aanwakkerde. Gelukkig had ik als beginnend hardloopster geen weet van het feit dat ze ook tig maal de New York marathon had gewonnen. Anders was het hek helemaal van de dam geweest. Nee ik had alleen maar die flits op Studio Sport gezien waarin zij wereldkampioen veldlopen werd.
Khalid Skah
Het is overigens niet de enige foto waarop ik vereeuwigd ben met een wereldkampioen cross. Er bestaat ook nog een foto van mij samen met Khalid Skah. Niet dat ik nou zo graag op de foto met beroemdheden sta. Nee verre van dat zelfs. Voor mij was het fotomoment met Grete Waitz de enige uitzondering. Het was meer dat Khalid er bij mij op aandrong dat ik vast wel met hem op de foto wilde. En om zijn trots niet te krenken heb ik dat maar gedaan.
Hoogtestage Ifrane
Die foto is genomen tijdens mijn eerste hoogtestage ooit in Ifrane in Marokko. Daar kwamen we Khalid tegen op een memorabele stage met een nationale selectie. Het was in voorbereiding op het NK Cross. Maar gelijk toen ik daar aan kwam dacht ik al, “dit gaat niks worden, maar ik maak er maar het beste van”. De heenweg vanaf het vliegveld in Casabalance was 1 dolle taxirit met idiote inhaalacties die ik nog nooit eerder gezien had en die eerder uit een film leken te komen. “Grete als je gaat dan ga je” was het enige wat ik kon denken. Aangekomen in Ifrane lagen er enorme bergen sneeuw (dat hebben we anders nooit). De jeugdherberg waarin we verbleven werd speciaal voor ons als enige gasten open gedaan en had 1 piepklein verwarminkje. Voor de rest was alles klam, koud en vervallen. Onze begeleider sprak ons bestraffend toe na onze verbaasde blikken. “Dit is luxe voor Marokko, jullie zijn gewoon verwend”. Dus kroop ik maar snel onder een dikke paardendeken op m’n slaapkamertje. De douche gaf immers maar 30 seconden warm water en dan mocht je nog niet te ferm aan de kraan draaien, anders stond je er los mee in je hand. Toiletten waren een gat in de grond en het beste te bezoeken met een wasknijper op je neus.
NK Cross
En dan was er nog het trainen. Alles moest op de weg, want de mooie bossen die ons beloofd waren gingen gebukt onder een dik pak sneeuw. Dat was ik niet gewend maar ik had geen keus. Ook de atletiekbaan was in eerste instantie niet begaanbaar. Pas na een omkoopactie (paar sportsokken) van een lokale autoriteit werd de baan uiteindelijk geveegd en mochten we er op trainen. Voor mij was het dus de eerste keer op hoogte. De bondscoach die mee zou gaan bleef thuis in verband met een nierbekkenontsteking. Ik was daardoor qua aansturing van de trainingen volledig op mezelf aangewezen. Voor de houvast hield me maar keurig aan m’n hartslagen. Maar daardoor kwam ik geen stap vooruit. Bij tempo slak schoot de hartslag al de hoogte in. Ik kon dan ook werkelijk met niemand in de groep meelopen en deed alle trainingen in m’n eentje. Terug in Nederland ‘vloog’ ik echter opeens en pakte ik mijn allereerste Nederlandse titel op het NK cross in Wieringerwerf. Was er dan toch iets goed gegaan? Of kwam het door die foto met Khalid?
