Na er ruim 2 jaar niet geweest te zijn in verband met de Coronapandemie, vertoef ik nu voor de 2e keer binnen een paar maanden op grote hoogte in Flagstaff.
Voor de hoeveelste keer ik hier nu ben weet ik even niet. Maar het voelt erg vertrouwd. De ideale duurlooproutes zijn zo gevonden, evenals de fijnste gym, het tentje met de beste koffie en het schap in de immense supermarkt waar de havermout staat. En dat laatste is een pré, want verdwalen in zo’n super doe je zo. De keuze is reuze en er staan waarschijnlijk niet voor niets gemotoriseerde boodschappenkarretjes bij de ingang. Al zijn die meestal bezet door de wat zwaardere medeburger die meer moeite heeft met de enorme afstanden die je in de winkel kan afleggen. Maar de vertrouwdheid met de locatie is de reden dat we dit als uitvalsbasis hebben gekozen voor onze voorbereiding op het WK in Eugene (en het EK in München). Geen nieuwe prikkels zo vlak voor het toernooi. Flagstaff ligt daarnaast in dezelfde tijdzone als Eugene (9 uur verschil met Nederland) en qua temperatuur is het hier zelfs een tikkeltje warmer dan op het WK straks. Dus dan zijn we zowel qua tijd als qua warmte perfect aangepast.
Huisvesting
Ik zit hier in 1 huis met Tony, Maureen en Diane en de taken zijn aardig verdeeld. Er wordt om de beurt gekookt, waarbij de coach tot dusver subtiel uit de keuken geweerd wordt. Niet dat ik niet kan koken, maar ik ben nogal van de simpele doch voedzame maaltijd die binnen een half uur klaar is. En de paradepaardjes hier zijn meer van de luxere ingrediënten en staan met liefde wat langer in de keuken. Dus heb ik mijn smaakpapillen de afgelopen weken laten verwennen met o.a. wraps met pulled chicken, een oriëntaals noedel gerecht met dumplings, een burger van de barbecue en als topper de Beer Can Chicken van Tony met Bread Crumbs. Dat wordt straks afzien als ik het op de campus van Eugene (daar worden de atleten gehuisvest) opeens met gaarkeuken voedsel moet doen. Misschien moet ik toch maar eens een Pasta di Grete maken om de overgang wat minder heftig te laten verlopen.
Trainingen
Maar uiteindelijk draait het om de trainingen. We zijn hier niet voor de culinaire ervaring. Er moet straks gepresteerd worden op de toernooien. En die trainingen gaan goed. Het is te merken dat de atleten hier relatief kort geleden nog zijn geweest en nog profiteren van die eerdere hoogtestage. Dat is vooral te merken aan het tempo waarop de dames en heer lopen. Normaal gesproken gaat vooral in de eerste week van een hoogtestage elke duurloop in tempo slak. Maar nu liepen ze vanaf het begin gelijk al lekker door. En niet alleen op de duurloopjes, ook op de zogenaamde tresholdtempo’s ligt het tempo aanmerkelijk hoger dan de vorige keer. Ofschoon ik in principe een creatieve inslag heb, houd ik deze tresholdsessies erg voorspelbaar. Door voor standaardtrainingen te kiezen is de vooruitgang goed meetbaar. En kan ik ook beter vergelijken met de vorige stage. En dat meten doe ik door middel van lactaat en hartslag.
Naast duurlopen en 2 tresholdsessies per week bestaat het hardloopmenu hier uit 1x per week snelheid (korte sprintjes met veel pauze), 1x per week een (interval)training op wedstrijdtempo en verder nog een krachttraining. Keep it Stupid Simple is het devies. Er bestaan geen magische trainingen of shortcuts. Gewoon consistent doortrainen leidt uiteindelijk tot het beste resultaat. En wat dat betreft is er niks mis met standaardtrainingen. De enige die geen standaardtrainingen doet is de coach zelf. Die traint er maar ongestructureerd wat op los tussen de trainingen van de atleten door. Op de impuls besluit ik wat ik ga doen. Toch maar dat pr voorslaan aanvallen, mezelf helemaal leegtrekken op een crosstrainer of gewoon een berg op fietsen. Alles voor de fun en alles is geoorloofd als je niet hoeft te pieken. Maar of ik er echt beter van word?
